پرسش و پاسخ درباره فرقه حلقه(2)
به گزارش فرقه نیوز؛
پرسش
پرسش ديگر اين است كه عرفان حلقه در جست‌وجوي خداشناسي و ارتباط با خداست و يا به شعور كيهاني سرگرم شده است؟
پاسخ
تبييني كه از خداشناسي و راه خداشناسي در عرن حلقه وجود دارد اين است: «عرفان كيهاني (حلقه)، شعور الاهي را به طور نظري و عملي ثابت نموده، از اين راه وجود صاحب اين هوشمندي يعني خداوند را به اثبات مي‌رساند و در واقع اين عرفان، منجر به خداشناسي عملي مي‌گردد.» (عرفان كيهاني (حلقه).ص71، نيز انسان از منظري ديگر.ص94)
اين تبيين از خداشناسي بسيار ناقص و در راه خداشناسي ناكام كننده است. بسياري از مادي‌گرايان كه منكر وجود خدا هستند، شعور كيهاني را مي‌‌پذيرند و معتقدند كه ماده خود، هوشمند است و اگر در عالم نظم و تدبيري ديده مي‌شود، سرچشمه‌اي فراتر از همين عالم مادي ندارد. تئوري شعورمندي عالم در سده‌هاي اخير از سوي كساني بازتوليد و مطرح شده كه منبع هوشمندي فراتر از طبيعت را نفي مي‌كنند و براي توجيه تدبير و حكمتي كه در جهان جاري است، به خود مختار بودن و شعورمندي ماده، معتقد شده‌اند.
بنابراين كسي كه خداوند را نشناخته باشد، با تبيين‌هايي كه در عرفان حلقه وجود دارد در خدانشناسي خود ثابت قدم مي‌شود، نه اين‌كه به خداشناسي برسد، هر چقدر هم كه شعور كيهاني در عمل بيش‌تر اثر بگذارد، در افراد بي‌ايمان به خدا، ايمان به شعور هستي مادي بيش‌تر مي‌شود، نه ايمان به الله تبارك و تعالي.
استفاده از تعابيري مثل اين‌كه شعور كيهاني «يدالله» و «حبل‌الله» است، موجب معرفت خداوند، ايمان به او يا تقويت باور نمي‌شود. انسان مي‌تواند با معرفت عقلاني و سپس برافروختن آتش عشق الاهي به سوي او برود. معرفت عقلاني كه منطق روشن، برهان محكم و توصيف درست از اسما و صفات الاهي را مي‌خواهد. شناخت، مقدمه‌ي عشق است، كسي كه با قلب پاك او را بشناسد، عشق به او را تجربه خواهد كرد و عشق الاهي وجودش را فرا خواهد گرفت.
براهين خرد پسند و يا دست كم اقناي عقلي در مورد معرفت خداوند مي‌تواند بسياري از آشفتگي‌هاي ذهني را در راه معرفت به سامان آورد، اما در عرفان حلقه از اين ظرفيت استفاده نمي‌شود. زمينه‌سازي براي كشف و شهود و چشيدن عشق الاهي در هيچ يك از تعاليم عرفان عملي حلقه ديده نمي‌شود. تنها يك اتصال است كه قرار است درهاي معرفت را بگشايد و بدون عمل، عرفان عملي را به ارمغان آورد.
عرفان حلقه همه‌ي راه‌هاي معرفت و عشق الاهي را بسته است. نه با منطق و عقل عبوديت كاري دارد و نه از توصيف صفات الاهي چنان‌كه در قرآن كريم و ساير كتاب‌هاي آسماني آمده، بهره مي برد. نسبت به دين‌داري و بي‌ديني، پرهيزكاري و خيانت‌كاري، پاكي و ناپاكي هم بي‌تفاوت است، (انسان از منظري ديگر. ص15، عرفان كيهاني.ص102) پس چگونه مي تواند خداشناسي را محقق كند؟
