دراویش صهیونیستی؛ تصوف یا پروژه امنیتی؟

پایگاه خبری تحلیلی فرقه نیوز: در سال‌های اخیر، اصطلاح «دراویش صهیونیستی» در برخی رسانه‌ها و محافل تحلیلی ایران مطرح شده است. این عنوان به گروهی اطلاق می‌شود که به‌گفته منتقدان، با انحراف از مسیر عرفان و تصوف، به ابزاری برای عملیات روانی و امنیتی علیه جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده‌اند.

منشأ و ساختار

• این جریان به رهبری مصطفی آزمایش، از چهره‌های شناخته‌شده در میان اپوزیسیون خارج‌نشین، فعالیت خود را از پاریس و لندن آغاز کرده است.
• رسانه اصلی این گروه، شبکه DorrTV، به‌عنوان بلندگوی تبلیغاتی و تریبون عملیات روانی موساد معرفی شده است.
• وحید بهشتی، دستیار ارشد آزمایش، نیز نقش فعالی در این پروژه ایفا کرده و حتی در جلسات امنیتی رژیم صهیونیستی و پارلمان اسرائیل (کنست) حضور یافته است.

اهداف و فعالیت‌ها

بر اساس گزارش‌ها، این شبکه اقدامات زیر را دنبال کرده است:

• طراحی عملیات روانی علیه ایران از طریق رسانه‌های فارسی‌زبان وابسته به موساد.
• تحریک به خشونت، تجزیه‌طلبی و آشوب‌های اجتماعی.
• تلاش برای مشروعیت‌بخشی به حملات اسرائیل علیه ایران و ترور شخصیت‌های علمی و نظامی.
• آموزش‌های امنیتی و خرابکارانه توسط موساد به اعضای این گروه.

نقدها و پیامدها

منتقدان این جریان معتقدند که:

• این فرقه هیچ نسبتی با تصوف سنتی ندارد و صرفاً از عنوان «درویشی» برای پوشش فعالیت‌های سیاسی و امنیتی خود بهره می‌برد.
• اقدامات این گروه مصداق «جنگ شناختی» و «خیانت ملی» در شرایط تقابل با دشمنان خارجی تلقی می‌شود.
• ضرورت پیگیری قضایی و بین‌المللی علیه این شبکه از سوی نهادهای مسئول مطرح شده است.

پیامدها و ضرورت مقابله

با توجه به ابعاد رسانه‌ای، امنیتی و بین‌المللی این جریان، کارشناسان بر ضرورت اقدامات زیر تأکید دارند:

• افشاگری مستند درباره ماهیت واقعی این فرقه در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی.
• پیگیری حقوقی و قضایی علیه اعضای این شبکه در مجامع بین‌المللی.
• تقویت سواد رسانه‌ای عمومی برای مقابله با جنگ شناختی و روایت‌سازی‌های دشمن
• بازتعریف تصوف اصیل و مرزبندی روشن با جریان‌های انحرافی و سیاسی‌شده.

در نهایت، آنچه تحت عنوان «دراویش صهیونیستی» شناخته می‌شود، نه یک فرقه عرفانی، بلکه بخشی از پروژه جنگ شناختی دشمنان ایران است که با بهره‌گیری از ابزارهای رسانه‌ای، امنیتی و روانی، به دنبال تضعیف انسجام ملی و مشروعیت سیاسی کشور است. شناخت دقیق، تحلیل مستند و واکنش هوشمندانه به این پدیده، ضرورتی انکارناپذیر در مسیر حفظ امنیت ملی و فرهنگی ایران به‌شمار می‌رود.