بهائیت و تکرار یک دروغ بزرگ؛ مظلوم‌نمایی برای فرار از پاسخ‌گویی
پایگاه خبری تحلیلی فرقه نیوز: در تاریخ ۱۲ تیر، کانال رسانه‌ای وابسته به تشکیلات بهائیت موسوم به «اندیشه»، با انتشار مطلبی تحت عنوان «آیا بهائیان جاسوس اسرائیل هستند؟» کوشید تا با بازنشر روایتی تکراری، بار دیگر فرقه بهائیت را از اتهامات مستند همچون جاسوسی، همکاری با دشمن و نقش‌آفرینی در ناآرامی‌های کشور تبرئه کند.
اما آنچه در این مطلب آمده است، نه صرفاً دیدگاه یک کانال خاص یا واکنشی گذرا، بلکه ادامه‌ی یک راهبرد کلان و دیرینه است؛ راهبردی برای تطهیر چهره‌ی تشکیلات و انکار نقش واقعی آن در سناریوهای ضدایرانی. مظلوم‌نمایی رسانه‌ای، اتهام‌زنی به نظام، تحریف واقعیت، و بزرگ‌نمایی ادعاهایی چون محرومیت، اعدام یا سلب حقوق شهروندی، همواره ابزارهایی بوده‌اند برای فرار این تشکیلات از پاسخ‌گویی در برابر عملکرد خطرناک و سازمان‌یافته‌اش.
فرقه بهائیت، نه امروز و نه دیروز، بلکه دست‌کم در سه دهه‌ی گذشته همواره کوشیده است با چنین ادعاهایی، افکار عمومی جهان را علیه جمهوری اسلامی تحریک کند و نقش خود در پروژه‌های آشوب، جنگ نرم و جاسوسی را پنهان نگه دارد. در این میان، رسانه‌هایی چون صدای آمریکا، بی‌بی‌سی، دویچه‌وله و نهادهای صهیونیستی نیز همین خط را با شدت و گستردگی دنبال کرده‌اند؛ خطی که هدف آن، تبدیل عوامل اجرایی دشمن به «قربانیان بی‌گناه» و مقامات امنیتی ایران به «ناقضان حقوق بشر» است!
یکی از ترفندهای کلیدی این سناریو، ساختن علتی جعلی برای برخوردهای امنیتی است: «چون مراکز ما در اسرائیل قرار دارد، ما را جاسوس می‌نامند!» اما این ادعای فریبنده، تنها زمانی مؤثر است که مخاطب نسبت به سابقه‌ی تشکیلاتی و امنیتی این فرقه بی‌اطلاع باشد.
واقعیت آن است که بیت‌العدل، مرکز اصلی بهائیت، نه یک نهاد عبادی، بلکه مقر فرماندهی تشکیلاتی با پیوندهای علنی با سرویس‌های اطلاعاتی صهیونیستی است. اسناد متعددی دال بر دیدار مقامات بهائی با مسئولان اسرائیلی، دریافت حمایت حقوقی و رسانه‌ای از تل‌آویو، و مشارکت در پروژه‌های منطقه‌ای غرب وجود دارد.
در همین راستا، «روحیه ماکسول» (همسر شوقی افندی و از سران اصلی تشکیلات بهائیت) در دیدار با « دیوید بن‌گوریون»، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، با صراحت اعلام می‌کند:
«ما به اینجا (اسرائیل) تعلق داریم. اگر قرار باشد قائل به تمیز و امتیاز هم شد، من ترجیح می‌دهم که جوان‌ترین ادیان در یکی از تازه‌ترین کشورهای جهان نشو و نما نماید، و در حقیقت باید گفت آینده ما چون حلقات زنجیر به هم پیوسته است.»
تشکیلات بهائیت با افتخار، این اظهارات را در «مجله اخبار امری، سال ۱۳۴۰» منتشر کرده است. این سخنان، سندی گویا بر پیوند عمیق، افتخارآمیز و ساختاری بهائیت با پروژه صهیونیسم جهانی است نه صرفاً یک ارتباط تاریخی یا اتفاقی.
با این حال، تشکیلات بهائیت در مواضع رسمی و رسانه‌ای خود، با تکرار داستان تبعید بهاءالله در قرن نوزدهم، می‌کوشد این پیوند عمیق را صرفاً امری تاریخی و ناخواسته جلوه دهد؛ در حالی که همکاری استراتژیک و چندلایه میان بهائیت و صهیونیسم بین‌الملل، واقعیتی زنده، جاری و مستند است نه یک تصادف تاریخی!
مطلب منتشرشده در کانال «اندیشه» نیز در همین راستا، با تکرار ادعاهای واهی، تلاش دارد تا برخوردهای امنیتی اخیر با عناصر فعال این تشکیلات را بی‌پایه جلوه دهد و موضوع را به «بهانه‌سازی سیاسی» تقلیل دهد. این در حالی است که بهائیانی که در ناآرامی‌های گذشته، پروژه‌های نفوذ، انتقال اطلاعات محرمانه، و تحریک افکار عمومی نقش داشتند، بر اساس مدارک مستند، اعترافات رسمی، تجهیزات کشف‌شده و ارتباطات خارجی بازداشت شده‌اند—نه به‌خاطر باورهای فردی!
زمان پایان مماشات فرا رسیده است
ادعای تکراری «جاسوس خواندن بهائیان به دلیل موقعیت بیت‌العدل»، نه برای نخستین‌بار مطرح شده و نه آخرین‌بار خواهد بود. این ادعا، تنها ادامه‌ی همان سناریوی مظلوم‌نمایی است که تشکیلات بهائیت طی دهه‌ها دنبال کرده تا ماهیت سازمان‌یافته، وابسته و ضدایرانی خود را در پشت نقاب «حقوق اقلیت‌ها» پنهان سازد.
در حالی که اسناد متعددی از نقش مستقیم و عملیاتی این فرقه در پروژه‌های براندازی، جنگ روانی، جاسوسی اطلاعاتی و ارتباط‌گیری فعال با رژیم صهیونیستی و دولت‌های معاند وجود دارد، دیگر نمی‌توان این اقدامات را با عنوان «عقیده شخصی» توجیه کرد.
ازاین‌رو، اکنون زمان آن فرارسیده که دستگاه قضایی و قوه مقننه کشور، گامی قاطع و مؤثر برای جرم‌انگاری عضویت در تشکیلات بهائیت بردارند. اگرچه آموزه‌های ساختگی و خرافی این فرقه نیز با عقل، دین و قانون اساسی در تعارض‌اند و مشروعیت ندارند، اما آنچه مسئله را دارای اولویت و فوریت می‌سازد، ماهیت تشکیلاتی، امنیتی و جاسوس‌پرور بهائیت است؛ ساختاری که عملاً در خدمت اهداف سرویس‌های اطلاعاتی دشمنان ملت ایران قرار گرفته است.
همان‌گونه که قانون در برابر عضویت در گروه‌های تروریستی، سازمان‌های وابسته به بیگانگان یا فرقه‌های ضاله و مداخله‌گر موضعی روشن دارد، باید در قبال تشکیلات بهائیت نیز چارچوب حقوقی، کیفری، بازدارنده و اجرایی روشنی تعریف شود؛ تا مسیر هرگونه نفوذ، تطهیر و مظلوم‌نمایی بسته شود و امنیت ملی و فرهنگی کشور با صیانت مؤثر و قاطع همراه گردد.
جمهوری اسلامی ایران باید صریح و شفاف به جهانیان اعلام کند:
«تشکیلات بهائیت، نه یک عقیده، بلکه یک سازمان نفوذی وابسته به صهیونیسم جهانی است و برخورد با آن، سرکوب اندیشه نیست؛ بلکه دفاع از استقلال، امنیت و هویت ملت بزرگ ایران است.»
نویسنده: علیرضا روزبهانی بروجردی
