قانون جذب (1) /تفاوت قانون جذب با دعا
به گزارش فرقه نیوز؛ قانون جذب می گوید هر چیزی را در ذهنت مجسم کنی آن را در دست هایت خواهی داشت. این بدان معناست که افکار و اندیشه ها قدرتی دارند که می توانند اشیاء و پدیده های جهان واقعی را جذب کنند. در چنین تفکری آن چه محور قرار می گیرد، انسان است و خواسته های او، آن کس که دستور می دهد انسان است و ابر و باد و مه و خورشید و فلک غلام حلقه به گوش او هستند تا نیاز او را برآورده کنند. این قانون انسان را فرمانروای عالم معرفی می کند که می تواند به همه چیز دستور دهد و آنها وظیفه دارند از او اطاعت کرده خواسته اش را اجابت کنند.
اما در دعا، محور و کانون هستی خداوند است، اوست که بر تمام عالم سیطره دارد و خالق تمام هستی است. کائنات به دستور او عمل می کنند، هستی مأموران خداوند هستند و خداوند هر وقت بخواهد، مأمورانش را علیه انسان با برای انسان مأمور می کند. هر چه خداوند بخواهد همان می شود، در چنین تفکری انسان متواضعانه و نیازمندانه از او درخواست می کند و بعد از درخواست خود با اعتمادی که به خداوند دارد تسلیم خواست خداوند می شود، چرا که می داند خداوند مصلحت او را می خواهد و از همه چیز خبر دارد و می داند کدام دعا در چه زمانی و به چه شکل برآورده شود تا آسیبی متوجه او نباشد.
در دعا، انسان خود را به خداوند می سپارد، اختیار را به او می دهد و مطیع محظ می شود، چون می داند او ساربان خوبی است و می داند کاروان را به کدام سمت هدایت کند تا بهتر و زودتر و امنتر به مقصد برسد.
در دنیا با وجود آسیب ها و بلایای فراوان و موانع زیاد اگر راهبلد خوبی نداشته باشید خطر نرسیدن به مقصد بسیار زیاد است در حدی که می توان گفت محال است سالم و امن و زود به مقصد رسید. در این دنیا وقت بسیار اندک است و مصیبت ها بسیار، برای همن خداوند می فرماید: فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذيرٌ مُبينٌ (ذاریات/50)به سوی خدا بشتابید و با سرعت بروید. این سرعت یعنی مجال کم است و فرصت اندک. به قول حافظ شیرازی: شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل. اگر در چنین جایی ساربان مطمئنی نداشته باشی چندان امیدوار به نجات نباش.
کسانی که خود را به قانون جذب می سپارند و کسانی که در پرتوی دعا و نیایش خواسته های خود را می خواهند تفاوت های بسیاری دارند. قانون جذب تمرین تخیل، بی نیازی و دل بستن به دارایی و خودمحوری و خودکامگی است. نتیجه قانون جذب خود اتکایی و نتیجه خوداتکایی دور شدن از توکل و اعتماد به خداوند است.
نتیجه آنکه:
قانون جذب انسان را از محوریت خدا دور کرده و به سمت اومانیسم و انسان محوری می برد اما در دعا و نیایش انسان از خودیت به خدامحوری می رسد و هر چه دارد و می خواهد را به خدا وا می گذارد.
