به گزارش فرقه نیوز، مبلغان معنویتها و فرقههای نوظهور برای جذب مردم و نفوذ در آنها از روشهای مختلفی استفاده میکنند؛ از آنجا که عامه مردم شناختی نسبت به کلاسها، سمینارهای ایشان ندارند، بخاطر محدویتهای ایجاد شده، این مبلغان سعی میکنند با تبلیغ چهره به چهره در مکانهای مختلف و آموزههای این جریان را تبلیغ کنند. تبلیغ چهره به چهره مزیت دیگری که دارد حفاظی ایجاد میکند تا امنیت آنها را تأمین کند تا منتقدین آنها و نیروهای امنیتی نسبت به آنان مشکوک نشوند.
چند وقتی است برخی از جریانات فرقهای و فمینیستی برای جذب نیرو و رواج آموزههای خود، از طریق تبلیغ در مکانهایی مثل آرایشگاهها، مزونها، گالریهای نقاشی و غیره استفاده کرده و اقدام به جذب میکنند. این افراد در قالب آرایشگر و موزندار خانمهای مستعد را شناسایی کرده و آنها را هدف تبلیغ قرار میدهند. قانون جذب، راههای موفقیت، دورههای عرفانی، مباحث فیمینیستی مانند حقوق زن، آزادی زن و موارد دیگر از آموزههای این جریانات است.[۱]
این روش توانسته افراد زیادی را جذب خود کند و در برخی مواقع خانوادههایی بر اساس همین آموزهها از هم پاشیده شده است. متاسفانه امروزه بسیاری از آرایشگاههای زنانه به مرکز تبلیغ عرفانهای نوظهور تبدیل شده است و باید نسبت به آنها حساس بود.
از آنجا که آموزههای معنویتهای نوظهور مثل قانون جذب، مشابهتهایی با تعالیم وحیانی دارد، موجب فریب و گمراهی برخی متدینین نیز میشود. به عنوان نمونه دربارهی «خواستن و رسیدن به ثروت» در قرآن کریم آمده است: «مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِیهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِیدُ [اسراء/۱۸] هر کس متاع عاجل و زودگذر دنیا را طالب است متاع دنیا را به او میدهیم (لیکن باز) به هر که خواهیم و هر چه مشیّت ازلی ما باشد.»
رسیدن به دنیا و برخی امیال، از جمله مسائلی است که انسان میتواند از خداوند متعال درخواست کند و به آن دست یابد. آنچه در تفکیک نظریه اسلام از قانون جذب حائز اهمیت است، این است که در نگاه اسلام، همه درخواستها از سوی انسان (در مقام بندگی) بوده و نتیجه بخشی و پاسخ به نیازها، از جانب خداوند منان (در مقام خالقیت و الوهیت) خواهد بود؛ اما در قانون جذب، در ذهن انسان تصویری حاصل میشود و آن تصویر در خارج محقق میگردد.[۲] اشکالات زیادی به قانون جذب وارد است.
پینوشت:
[۱]. ایتا، antihalghe/۵۵۶۳.
[۲]. نقد و بررسی جریانهای مدعی معنویت، علی محمدی، ذکری، ۱۳۹۶، ص ۳۰۸.
انتهای پیام/