حسینعلی نوری که از مرگ پسر خود بسیار متأثر گشته بود، فوراً دست به قلم برده و لوحی دربارهی مهدی نوشت و او را به حضرت اسماعيل و حضرت عيسی مسيح و حضرت امام حسين (عليهم السلام) تشبیه نمود.
به گزارش فرقه نیوز؛ پیامبرخواندهی بهائیت از نخستین همسر خود که "آسيه" نام داشت، صاحب دو پسر با نامهای عباس (مقلب به غصن أعظم) و مهدی (ملقب به غصن أطهر) شد. زندگی مهدی در سنّ جوانی، با سقوط از روزنهی بام در شهر عکّا، پایان یافت.[1]
از اینرو حسینعلی نوری نیز که گویا از مرگ پسر خود بسیار متأثر گشته بود، فوراً دست به قلم برده و لوحی دربارهی مهدی نوشت و او را به حضرت اسماعيل و حضرت عيسی مسيح و حضرت امام حسين (عليهم السلام) تشبیه نمود.
چنان که شوقی افندی در شرح حکایت مینويسد:
«در مناجاتی که از قلم أعلی (پیامبرخواندهی بهائیت) در وصف آن غصن دوحهی (درخت بزرگ و پُر شاخه: مهدی) بقا نازل شد، شهادت آن نفس مقدس را به مثابهی قربانی فرزند حضرت خليل در سبيل ربّ جليل و جانبازی حضرت روح بر صليب، و شهادت حضرت سيدالشهداء در ارض طف (کربلا) شمردهاند».[2]
اما به راستی چگونه میتوان بیاحتیاطی جوانی که به سقوط او از پشت بام منجر شد را به قربانی کردن حضرت اسماعیل (ع) توسط پدرش حضرت ابراهیم (ع) تشبیه کرد!؟
و به راستی چه شباهتی میان فداکاری و جانبازی امام حسین (ع) و تمام اصحابش برای برپایی دین خدای سبحان، با افتادن فرزند مدعی کذّابی از پشتبام وجود دارد!؟
آيا افتادن از پشت بام با فدا کردن یکی است!؟
آیا اين حادثه، نهايت خود خواهی پیامبرخواندهی بهائیت را نمیرساند که آدمی، سقوط فرزندش را از پشت بام، به منزلهی کار عظيم ابراهيم و پسرش (ع) میشمارد!؟
و يا آن را با فداکاری شگفتآور حضرت سيدالشهداء (ع) مقايسه کند!؟
آری؛ همين خودپسندی بيش از حدّ موجب شد تا سرکردگان بهائیت، خود را برتر از غیر دانسته و متحد با ذات خدا بدانند و به ادعای ربوبيت و الوهيت برخیزند.[3]
پینوشت:
[1]. شوقی افندی، قرن بديع، ترجمه: نصرالله مودت، ج 2، ص 301-300.
[2]. همان، ص 302.
[3]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، ج 2، ص 255.
