به گزارش فرقه نیوز؛‌ تفکّر انجمنی و شبه انجمنی، قیام در برابر ظلم در زمان غیبت را جایز ندانسته و حیطه‌ی امر به معروف و نهی از منکر را بسیار محدود می‌کند. بعضی از آنان، افزایش فشار و سختی‌های ناشی از قیام را به عنوان یکی از دلایل بی‌فایده و صحیح نبودن اینگونه اقدامات دانسته و می‌گویند: "اگر ما کاری به کار آن‌ها نداشتیم، اینقدر متحمّل فشار و افزایش دشمنی نمی‌شدیم."

حضرت امام خمینی (رحمت اللّه علیه) در پاسخ به این تفکّر فرمودند:

«هر كس قيام كرد براى اقامه عدل، سيلى خورد. ابراهيم خليل اللَّه چون قيام كرد براى عدالت، سيلى خورد و او را به آتش انداختند. از صدر عالم تا حالا تاوان اين چيزهايى كه براى عدالت، براى حكومت عدل بوده است، اين تاوان را پرداخته‏اند و بايد هم‏ بپردازند؛ هر وقت به يك نحو. ما فرض مى‏كنيم اينى كه گفته مى‏شود- گفته شده است غلط و بر خلاف واقع- كه بعض انبيا قيام براى اقامه عدل نكردند، همان موعظه كردند، همان صحبت كردند. ما فرض مى‏كنيم كه اين حرف «جنگ نكردند»، ما فرض مى‏كنيم صحيح باشد، اما شما ملاحظه كنيد مقدسترين چيزهايى كه براى كفار بوده است، بتها بوده‏اند. اگر يك كسى تنهايى بدون اينكه وحشت بكند- خداى نخواسته- بيايد اينجا و به خدا جسارت بكند، اين به جنگ مسلمين برنخاسته؟ اگر به خدا سب كند، به رسول خدا سب كند، اين به جنگ مسلمين برنخاسته؟ اين تنهايى قيام كرده بر ضد مسلمين.

اگر ابراهيم خليل اللَّه ما فرض كنيم هيچ كارى نكرده جز اينكه عصايش را كشيده و بتها را شكسته- مقدسترين چيزى كه پيش بت‏پرستها بوده آن بوده- اين قيام بر ضد آنها نيست؟ اين قيام مسلحانه نيست؟ اين بالاتر از قيام مسلحانه نيست؟ چنانچه لشكرهايى مسلحانه به شما قيام كنند، عليه شما قيام كنند، ما بين او و ما بين آن كه مسلحانه قيام نكرده، اما آمده علناً لعن مى‏كند به مقدسات شما، شما او را بدتر مى‏دانيد يا اين [را]؟ هيچ شك ندارد كه مسلّم اين را بدتر مى‏داند، آنها هم همين طور بودند.

بنا بر اين، اين حرف غلط كه حضرت عيسى- سلام اللَّه عليه- همين موعظه كرده و نصيحت كرده يا حضرت موسى همان مقدار كارهاى مختصر را كرده [چيست؟] حالا بعضيشان كه خوب، قيام كردند. ولى اين مسأله مسئله‏اى بوده است كه در تمام ايام، در تمام دنيا، از صدر عالم تا حالا بوده و تا آخر هم خواهد بود كه هر كس قيام كرد براى اينكه عدالت ايجاد كند، حكومت عدل ايجاد كند، سيلى خورده.

پس ما گله‏اى نداريم كه چون قيام كرديم براى اقامه عدل، براى حكومت عدل، براى حكومت اسلامى، سيلى بخوريم. ما بايد زيادتر سيلى بخوريم. آن وقت يك نحو بوده، حالا نحو ديگرى بوده. اما در اينكه تاوان را بايد پس بدهيم، مثل هم است. ابراهيم خليل اللَّه تاوان را پس داد، موساى كليم اللَّه داد و رسول خدا داد و امير المؤمنين آن همه شدت كشيد و ائمه ما آن قدر سختى كشيدند؛ براى اينكه آنها همه در نظر داشتند كه حكومت عدل ايجاد كنند.

اگر فقط حضرت ابراهيم مى‏آمد و دعا مى‏كرد و ذكر مى‏كرد، اين ديگر تو آتشش‏ نمى‏انداختند. اگر حضرت رسول- سلام اللَّه عليه- فقط آن وقت كه در مكه بود، فقط دعا مى‏خواند، بيش از اين نبود. اما او با آن چيزهايى كه پيش آنها شريف بود، پيش آنها عظمت داشت، مبارزه مى‏كرد. از اين جهت، باهاش مخالفت مى‏كردند. و اگر هر كس بنشيند همان دعا بكند، هيچ كس كاريش ندارد. اگر مسلمانها هم بنشينند دست دراز كنند طرف خدا، خدايا! رحمت كن كى را، لعنت كن كى را و چى را، هيچ كس كارشان ندارد. اما اين خلاف سيره انبياست، خلاف شيوه انبياست.

همه سيلى خوردند، ما هم داريم سيلى مى‏خوريم و اين سيلى‏اى است كه به اسلام مى‏خورد، به ما نيست. اين سيلى‏اى است كه از صدر عالم تا حالا به مقدسات انبيا خورده است؛ به شخص نبوده. مسئله شخص نبوده، مسئله مكتب بوده؛ به مكتبشان سيلى زدند. ...شما هم مكتبتان اقتضا كرده است كه مقابل آنها بايستيد؛ و بايد سيلى بخوريد، چاره‏اى نيست. بايد همه سيلى بخوريم. اين سيلى‏اى است كه اسلام دارد مى‏خورد.»

منبع: صحيفه امام، ج‏20، ص361